Rondje Ringvaart in een skiff

Rond de Haarlemmermeerpolder roeien. Rondje Ringvaart, zeggen we, want dat klinkt wat minder angstaanjagend. Heel veel heb je er niet voor nodig. Grote hoeveelheden enthousiasme, eten, drinken, en een vrije dag. Misschien moet er ook wat voorbereiding aan voorafgaan. Dus zo geschiedde: zodra het kon stapten we in een skiff om meteen zoveel mogelijk kilometers te maken. Eerst weer wennen, na een seizoen in C1’tjes roeien, daarna heen en weer naar de Googermolen (twintig kilometer) en Het Spaarne (dertig kilometer). En vergeet de ergometer niet: tien kilometer werd een halve marathon, gevolgd door een hele. Een paar doordouwers hebben zelfs de zestig kilometer in één dag op de ergometer volbracht.

De datum naderde en we hielden de weersvoorspelling nauwlettend in de gaten. We vulden tassen, probeerden zo efficiënt mogelijk de ruimte rond het voetenbord op te vullen met drinken, eten en droge kleding. Er werden fietsers geronseld. We schatten de tempo’s in die we zouden roeien en op basis daarvan verdeelden we ons in groepjes. Menno en Tessa zouden starten om zes uur, Joost en Dennis een half uur later, en Kor ook rond half zeven vanaf Het Spaarne met een aantal Spaarne-roeiers, waaronder Elmert.

30 April 2021 bleek een prachtige dag te zijn voor de uitdaging. Windstil, niet te warm en bewolkt, en dus amper pleziervaart. Menno en Tessa startten zoals gepland om zes uur. Paula hielp ons het water op en fietste mee langs het spiegelgladde water. Bij Hanepoel in de buurt stond Ricardo te zwaaien, op weg naar zijn werk. Ondertussen waren ook Joost en Dennis al even onderweg. We passeerden de Googermolen in stilte. Bij Oude Wetering had Michel de Iris-vlag opgehangen – een hartverwarmend gebaar. Hij fietste een stuk mee en wat later voegden ook Mariëtte en Jos van Haagen zich bij hen. Die kilometers gingen moeiteloos voorbij – de thuisbasis was immers nog vlakbij. De Braassem lonkte, maar helaas was ook vandaag niet de dag dat we de Braassem zouden oversteken… En ook de Westeinderplassen passeerden we zonder problemen.

Met die gedegen voorbereiding zou je denken dat iedereen genoeg zitvlees had gekweekt. Maar na een aantal uur roeien valt niet te voorspellen waar je last van krijgt. Pijnlijk zitvlak, pijnlijke schouder, pijn in de knieholte. Stramme rug, blaren op plekken waar je handschoentjes nét niet zitten. Sommige pijn komt en gaat, andere voel je een week later nog. Om de ongemakken de baas te blijven, zijn Menno en Tessa kort voorbij Aalsmeerderbrug even de boot uitgegaan. Aanmeren met een skiff blijkt het makkelijkst te gaan als je de boeg naast een steiger legt, en de rigger vóór de steiger. Wat een luxe om even te staan, de rug te strekken en wat eten naar binnen te werken. Jos kon vertellen dat Joost en Dennis met vliegende vaart aan het inlopen waren.

Een nadeel van pauze is natuurlijk dat je spieren denken dat ze klaar zijn met inspanning leveren. De harde waarheid was dat we nog maar op een derde van de afstand zaten. De eerste halen van die resterende veertig kilometer kwamen niet vanzelf, maar daarna ging het snel beter en kwamen we langs stamcafé “The Lake” (met de bijna verplichte uitsmijters) en de Nieuwe Meer. In de verte zagen we het licht weerkaatsen op de klippende bladen van de andere twee Iris-boten. Mooie timing voor een gezamenlijke lunchpauze bij Badhoevedorp. Caroline kwam met haar racefiets langs, en vertelde dat de Spaarne-roeidelegatie iets minder geanticipeerd had op uiteenlopende roeisnelheid. Tot halverwege hadden ze genoeg gelegenheid genomen om op elkaar te wachten. Helaas verviel daarmee de mogelijkheid om de Iris-boten te achterhalen.

Met een volle maag en een lege blaas gingen we weer op pad. De beschrijving van de laatste helft is spaarzamer, want de hersenen klampen zich voornamelijk aan de leuke herinneringen vast. Er was minder energie voor overpeinzingen, minder aandacht voor de omgeving, maar des te meer ongemakken. Het eten ging minder goed smaken. De techniek verslapte. Vanaf Badhoevedorp zorgde eerst wat lichte en verderop wat matiger regen dat doorroeien wenselijk werd. We roeiden een tijdje met z’n vieren, maar langzaam kwam er weer meer afstand tussen de duo’s. Ook van de Spaarne-delegatie waren de snelsten losgeraakt van de rest. Nu was het aftellen begonnen. Langs Lijnden (vanaf hier kan je in een rechte lijn de Haarlemmermeer doorsteken – op de fiets), Halfweg (nog vijfentwintig kilometer), Rijwielhandel De Vos (het noordelijkste puntje van de ronde), het rechte stuk tegen de wind in en dan eindelijk weer richting het zuiden. Naar huis.

De wind trok aan, en hoewel het meewind was, leverde het akelige golven op, die bij de Molenplas voor een onaangenaam stukje roeien zorgden. De bekende gebouwen en herkenningspunten langs de kant zorgden voor houvast. Als eerste de Cruquius. Iets later dan de Iris-boten kwamen hier, bij het afzwaaipunt het Spaarne op, de eerste Spaarne-roeiers door. Zij hadden een half uur voorsprong op de rest opgebouwd en Kor en Elmert hadden dus alweer bijna vaste grond onder de voeten. De Iris-roeiers moesten nog even door. Langs de sportvelden bij Heemstede. Hillegom. Michel roept nog wat laatste aanmoedigingen vanuit de auto. Het Fioretti college. En dan, zomaar, is daar de Lisserbrug.

Twee vrolijke fietsers hangen over de reling om “petje af!” te roepen en ons te feliciteren. Nog een klein stukje tot het vlot, waar voorzitter Alma ons binnenhaalt. Eerst Joost en Dennis, een half uur later Menno en Tessa. We krijgen wat hulp om uit de boot te komen, en krijgen bij wijze van huldiging een bloemetje overhandigd. Voordat we het weten ligt de boot leeggehaald en afgedroogd weer binnen in de stelling. Op naar een warme douche en een heel goede nachtrust. Wat wordt de volgende uitdaging?