Lustrumroeiweekend in Bremen 2019

Het jaarlijkse roeiweekend was weer een enorm succes. In dit Lustrumjaar is gekozen voor een weekendje over de grens. Onder bezielende leiding van Marike en Dennis kunnen we terugkijken op een meer dan geslaagd weekend. Mooi weer, mooi water, veel schnitzel en veel bier.....

Nieuwsgierig geworden? Onderstaand een uitgebreid verslag met voor velen ongetwijfeld herkenbare hoogtepunten

Verslag roeiweekend Bremen

Door Nicole

Daar stonden we dan om 6.45 op een parkeerplaats elkaars veelheid aan bagage te bewonderen. Door das wettervorhersage van een aantal dagen her; regen, regen en regen, hadden de pessimisten onder ons grote hoeveelheden reserve kleding ingepakt en de optimisten voor elke mogelijke weervoorspelling een outfit. Menno won met z’n 120 literkoffer. Op Kitty waren we trots. Ze had haar hutkoffer ingeruild voor een compact exemplaar. Geen bus? Jawohl, die was al gesignaleerd, zich vergapend aan het viaduct waar hij niet onderdoor kon. Gelukkig nog even tijd voor het apèl, want we waren niet compleet. We misten Paul! De eerste klus voor onze troubleshooter Marike. Paul werd uit zijn bed gebeld. Mee naar Bremen? Nee, hij bleek “keine blasse anung” te hebben waarvoor hij betaald had. Maar daar gingen we dan met een bus vol ruderers en ruderinnen. Al na een half uur werd het duidelijk dat dit wel heel erg op een schoolreisje leek. Met achterin wat de één de sfeermakers en wat de ander de herrieschoppers noemt. Ricardo bleek zich goed voorbereid te hebben; Deutsche musik en een behendigheidspelletje dat de echt wakkere onder ons lukte. Door de gemaakte grapjes vuurde Karin haar eerste lachsalvo’s af. Een aantal van ons had, na een korte nacht, behoefte om nog wat slaap in te halen. De enige die dat echt lukte achterin, zonder oordopjes, was Ger. Echt knap! Na een reis van 6 uur kwamen we aan bij de Jugendherberge van Bremen. Mooi gelegen in het centrum van Bremen aan het water de Weser. Bagage gedropt en op weg. Langs de kade een hele ris bierstuben. De dorstigen onder ons konden de verleiding niet weerstaan en ploften direct neer. De grootste groep wilde na uren stilzitten, bewegen en ging op zoek naar wat er overgebleven was van deze platgebombardeerde Hanzestad. Het bleek niet moeilijk de Altstad te vinden; het was “immer geraden aus” en dan naar links. Aangekomen in het kleine visserswijkje Schnoor, met zijn laat middeleeuwse huisjes en smalle straatjes, viel de groep uit elkaar. In “no time” waren we elkaar kwijt. Dat is wel heel knap in zo’n klein wijkje! De shopaholics verdwenen in kleine winkeltjes. De nieuwsgierigen onder ons reageerden heel impulsief in het steeds willen weten wat er om hoek was. De volgende stop was der Marktplatz. Met statige panden zoals het gildehuis, de stadsapotheek, het douanehuis, de domkerk en als topper het indrukwekkende Raadhuis van de Unesco werelderfgoedlijst. Beelden zagen we ook, maar waar waren nu die Bremer stadsmuzikanten? Overal al afbeeldingen gezien, maar niet het beeld van die vier gestapelde boerderijdieren. Toen we het vonden, snapten we het. Es war viel kleiner als erwartet. Oermoeder Joke friste ons geheugen op door het sprookje van Grimm te vertellen. Nog getracht naast het beeld ons op te stapelen, maar we kwamen niet verder dan 3 hoog; de haan lukte niet meer. Tijd voor het welkomstdrankje in Feldmann’s Bierhaus. De dorstigen bleken zich toch ook nog bewogen te hebben van de straat- naar de waterkant van het terras. Met z’n allen neergestreken op de bierbanken met uitzicht op de Weser. Es geht loss met halve liters bier en geheel gevulde wijnglazen. 

In opperbeste stemming terug naar de Jugendherberge om onze bagage in de kamer te droppen. Helaas de sleutelkaarten van onze kamer waren al vergeven. Gelukkig wählte de receptioniste voor den einfachen weg en maakte er een kaartje bij. In de kamer even oefenen met het trapje van het stapelbed. Erop top! Eraf? Vooruit? Nein. Achteruit? Nein. Na oefening de methode gevonden. Eén tree buik vooruit daarna een halve pirouette en dan in z’n achteruit. Geheel soepel verliep dit niet. Hoe zou dat ’s nachts gaan? Zou het kunnen eindigen in een flik flak of zweefduik met een platte rug- of buiklanding? Er werd heel verstandig hier en daar nog geruild van bed. Op weg om onze inwendige mens te verzorgen. Eten bij het Friesenhof. Een eigen ruimte waar we met z’n allen in pasten met een uitdagende akoestiek. Daarbij kwam dat de meesten van ons druk bezig waren het schoolduits in ons brein op te duikelen. Dat vlotte niet direct en de nodige 

communicatiestoornissen waren geboren. Wat ook niet hielp, was dat we heel druk bezig waren bij te praten en de bediening wanhopig rond bleef lopen met bestellingen waarvan ze de eigenaar niet konden vinden, het vervolgens opgaven en dezelfde bestelling opnieuw kregen. Ondertussen lukte het hen vlot alle 57 monden te vullen. De voorgerechten zorgen al voor meer dan een ondergrond, waarna de gezinsschnitzel op het bord verscheen. Waar de één inwendig een vreugdesprongetje voelde en de schnitzel geheel van het bord verdween deed de ander z’n best om een acceptabele hoeveelheid naar binnen te werken en met een gevoel te eindigen voor het hele weekend al genoeg gegeten te hebben. De bediening leek inmiddels haar tax bereikt te hebben. Hun emmertjes liepen over. Bij de één zorgde dat voor paniek terwijl de ander in de aanvalsmodus ging. Deze laatste dame heeft na het hoofdgerecht voortijdig het pand verlaten. Gezien door een ooggetuige die ook even het pand ontvluchtte om te ontprikkelen. Wij hebben dat ook gedaan maar in een meer gemütliche stimmung. Een deel was wat overvallen door de ruime Duitse maatstaven van drank en eten en vroeg zich af hoe op tijd op te staan. Voor een ander deel was de avond nog maar net begonnen en zij zijn de stad ingetrokken. Tijdens ons diner werden we door het thuisfront op de hoogte gehouden van Duitsland- Nederland. Het begon niet bepaald hoopvol, maar aangekomen in het hol van de leeuw bleek er veel veranderd. Nog even naar het slot gekeken met nog wat Duitse gasten. Blij naar bed na de uitslag van 2-4 voor Oranje. ’s Morgens fris en fruitig weer op. Uitgebreid ontbijt en voldoende materiaal om onze lunch in elkaar te freubelen. Van de ruderploeg werd verwacht al vroeg te vertrekken naar Ruderverein Hansa. Echt, ze deden heel erg hun best, maar wat te doen als alle fietsen aan elkaar vast staan en je weet niet wie het sleuteltje heeft van dat slot. Onze Troubleshooter Marike had deze keer ook keine blasse anung. De fahrradploeg, ik weet het, het is heel verwarrend, begon met lopen en had alle tijd waarin ze konden genieten van onze roeiers die langskwamen over de Weser. Mooie plaatjes kunnen schieten vanaf bruggen en steigers met op de achtergrond Bremense pakhuizen. Wunderschön zo’n acht van bovenaf. Jan met zijn mooie techniek op slag en de dames, van o.a. de Mamamicans, die nauwlettend volgden. Jammer dat ze zo snel voorbij waren. De fahrradploeg weiter zu fuss naar Ruderverein Hansa om de fietsen op te halen.

Wederom fietsengedoe; fietsen zonder sleutel, maar ook sleutels zonder fietsen. Jammer genoeg een fiets te weinig. Marike alles weer opgelost en we vertrokken . Echter na 5 minuten konden we de terrassen langs de Weser niet meer weerstaan. Daarna een nieuwe start gemaakt. Het begin viel niet mee met 26 fietsers op het 1 meter brede fietspad. Bij het eerste kruispunt deden we ons best om de weg vrij te houden voor andere fietspadgebruikers, maar je kan niet iedereen te vriend houden bleek al snel. Die Deutse leute zijn vriendelijk zolang je ordentlich blijft en ik moet eerlijk toegeven het was een chaos. Het werd er niet beter op toen er ook nog 3 brandweerwagens en 2 ziekenwagens met loeiende sirenes over het kruispunt vlogen. Hans bleek wel heel veel vertrouwen in zijn mede Irisgenoten te hebben en stond er heel relaxt bij te midden van de chaos. Dennis had al maanden ervoor contact gelegd met de Bremense roeiverenigingen en de omgeving verkend. Binnen “no time” leidde hij ons door de drukte naar het 10 kilometer lange stadspark waar we in alle rust doorheen konden fietsen. Nog even een noodstop voor Paula. Door haar allerliefste glimlach liet de automonteur zijn gereedschap vallen om haar redder in nood te zijn. Met een “big smile” kwam ze op de perfect afgestelde fiets terug. Na het langgerekte fietspad, kwam een mooie route over een dijk langs het water. Groene weilanden, hoog riet en idyllische huizen langs het riviertje Lesum. Na 4 kilometer de rivier overgestoken en vrij vlot Vegesack bereikt. Vegesack een plaats met scheepswerven, touwslagerijen en bakkerijen voor scheepsbeschuit. Denk dat dit een verhaal uit de oude doos is, want niets daarvan gezien. 

Op de Vegesacker Ruderverein waren onze ruderers en ruderinnen al neergestreken. Direct werd er geroepen om
 nummers van fietssleutels. Ja, het hechten aan een fiets gaat heel snel! Onze verhalen uitgewisseld. De acht had de stuurman Ralf van Hansa meegekregen en hij bleek een uitstekende gastheer. Voor een deel was het roeien langs industrie en bebouwing hoorden we. Ralf had dit interessanter gemaakt. Op het hoger gelegen terras ons lunch gegeten heerlijk in het zonnetje. De weergoden bleven ons goed gezind! Eens wat rondgekeken en leuke ideeën voor Iris opgedaan. Riemen langs het terras met verlichtingen er tussen bijvoorbeeld. Erik had nog een gewetensvraag voor ons. Er hingen 2 herdenkingsplaquettes voor de gevallenen van W.O. I en W.O.II. Er werd gesproken over kameraden. Kon dat wel? De fietsploeg vertrok. De roeiploeg zat ook te popelen, maar het was wachten tot 16.00. Waarom? Tot laag water. Bij hoogwater was de stroming zo sterk dat we er een uur langer over zouden doen. We wilden wel erg graag rudern, maar dat ging ook ons te ver. Het water was 3 meter gedaald. We mochten! De middagploeg had niet Ralf, maar Werner als begeleider. Een heerschap getooid met tropen hoofddeksel hield duidelijk van disziplin. Hoewel zijn Duitse gründlichkeit soms wat ver leek te gaan, wist hij het zo te brengen dat “es gar nicht im frage kam” om er niet aan te voldoen. De mannen spanden de kroon toen Werner opdroeg dat alle sterke mannen vooraan de boot moesten gaan staan. Alle 6 mannen verplaatsten zich naar het uiterste puntje. Op de andere 14 meter van de boot stonden nog 4 vrouwen. Fijn dat de Irismannen zoveel vertrouwen hebben in de kracht van de Irisvrouwen! Opgelucht dat de ter waterlating voorspoedig was verlopen, gingen we op weg. Werner hield de ploegen goed bij elkaar door sehr pünktlich elke 5 kilometer een pauze in te lassen om te hergroeperen. Onderweg kunstige graffiti, dijken met basaltkeien en schapen, een roestig fabriekscomplex dat door alle verschillende vormen en homogene kleur mooi werd om naar te kijken. Vervolgens begonnen we de gebouwen te herkennen waar Ralf het over had gehad. De Kellogsfabriek waar we al bijna 50 jaar ons ontbijt vandaan hadden met nog 49 andere landen. In de overdracht zou de fabriek verhuisd zijn naar Indonesië of India. Volgens een andere bron naar Spanje of Engeland. Hopelijk niet naar de laatste. Ook wisten we door de overdracht dat de Fun Factory langs het water niet een indoor ballenbak was, maar er stond voor volwassen vermaak. Het laatste stukje ging door Bremen. Langs pakhuizen, schepen en kades vol terrassen. Net voor de eindstreep viel de langverwachte regen. We hadden onderweg al zoveel donkere wolken gezien en in de verte de strepen in de lucht van vallende regen. Boten eruit, afspoelen en afdrogen. Afdrogen? Waarom stonden we dit te doen in de regen? Snakten we zo naar de goedkeuring van Werner? Tijd voor ontspanning. Beetje opgefrist en in de serre weer bijgekletst. Claudia had nog de tijd gevonden om haar slag te slaan bij de drogerie. De voorzitter van Hansa kwam in vol ornaad op bezoek om ons officieel van harte welkom te heten. Alma heeft als voorzitter, nog een onderonsje met hem gehad. En voor degene die het gemist hebben de heren hebben als dank een Irispakket ontvangen met natuurlijk Irisbloembollen, stroopwafels en drop. Werner liet zich diesmal van zijn kwetsbare kant zien en vroeg zich af of hij wel correct gekleed was na het zien van de voorzitter. De flessen wijn waren scherp geprijsd, dus de glazen maar overgeslagen. We werden verwend met een heerlijk Italiaans buffet. Daarna stond er een verrassing in het draaiboek. En dat was het. Erik in Lederhöse waar we later over leerden dat je die nooit wast. En Kitty heel schattig in een dirndl gekleed. Ze hadden samen met Jan een pubkwis voor ons gemaakt. De opdracht was teams te vormen van 6 personen en er werd beroep gedaan op onze creativiteit om daarvoor namen te verzinnen. Nou dat lukte nog prima. Irisroeiers blaken van zelfvertrouwen gezien de namen: de Winnaars, Ganz Genial, Radio Boterbloem alias the Winning Team, maar ook meer bescheiden namen als Holland 6 Mix en de Jostnietband. 

Heel fanatiek werd er gespeeld. Geprobeerd te liplezen bij Ralf die mit Deutsche höflichkeit zijn buurvrouw Linda hielp. Leuke weetjes, roeitermen, omzetten van gezegden. Allemaal erg vermakelijk. Voor Ralf een enkele keer confronterend, gezien het zuinige mondje dat hij trok bij de vraag wat de lievelingsfilm van Hitler was. Bij het doornemen van de antwoorden dachten we regelmatig “Das haben wir nicht gewusst”. De wisselbeker ging naar het team met de meeste Zelfkennis: Ganz Genial. De volgende fase luidde zich in met eigen muziek die zorgde voor dansacties. Het werd zo gezellig dat ook de laatste bankzitters in actie kwamen. Hans deed er nog een schepje bovenop door zijn zelf gebrouwen kruidenbitter compleet met Irisetiket aan te bieden. Toen daar de glaasjes voor op tafel kwamen, leek het een goed moment om op dit hoogtepunt te vertrekken. In de herberg nog wel een tijdje wakker gelegen met vragen. Krijgen ze iedereen wel mee terug? Komt iedereen wel heelhuids in de herberg aan? Het is gelukkig allemaal goed gekomen. Al waren er de volgende dag wel wat bijzondere verhalen. Het omsingelen van een verliefd stelletje en het brengen van een serenade aan hen, het voor hond spelen en Jacqueline zo laten schrikken dat ze een spiertje verrekte? ’s Morgens was het aanvankelijk rustig aan het ontbijt, maar het is iedereen gelukt om Hansa te bereiken. We gingen vandaag de andere kant van de Weser op. Er was een ruderploeg die wat opstartproblemen had. Er miste een bankje en Werner was al weg! Werner war nicht amüsiert. Verdammt nogmal dacht hij. Tikkeltje onredelijk? Das boot was niet door ons zo achtergelaten toch? Maar alles kam regt (Zuidafrikaans?). De fietsploeg had ook wat opstartproblemen. Natuurlijk weer het fahrrad und schlusseltjes gedoe. En wat laatkomers. Maar..... Ja, alles kam regt. Een mooie tocht op de fiets door het groen langs de rivier, weilanden, boerderijtjes en boomgaarden. Onderweg nog even naar de schutsluis en tot onze verbazing lagen ze daar allemaal nog in. Zes boten met Irissen in de diepte. Mooi gezicht.

Fietstocht vervolgd. Da unten begon het bij die en gene wat anders aan te voelen. Bij de één pijnlijk, bij de andere verdooft. Prima fietsen, maar die zadels! Aangekomen bij het terras voor onze lunch. Er bleek nog een andere variant rond de sleuteltjes. Naast een fiets maar geen sleuteltje, een sleuteltje maar geen fiets, bleek het ook nog te kunnen dat je een fiets had en een sleuteltje, maar geen slot meer. Toch Helène? Ook de ruderers en ruderinnen kwamen aan. Tijd voor het schnitzelbuffet. Opnieuw een uitbundige hoeveelheid aan eten en voor degenen die de chocolademoes de vorige avond gemist hadden, kwam nu de herkansing. Eindelijk was Marike verlost van al het geld. Ze had met 2700 euro rondgelopen! Jullie weten allemaal hoe overtuigend Marike kan zijn, maar het lukte haar niet die Deutsche Leute over te halen op de drie verschillende eetplekken om het geld te pinnen of over te maken. Doen onze correcte buren aan belastingontduiking? Nee, wat blijkt ze proberen hun geldstromen voor banken en overheid privé te houden. Marike heeft het in zo’n weekend toch al zwaar te verduren. Ze heeft een duidelijk en compleet draaiboek gestuurd, maar het hele weekend gaat het maar door: Marike hoe laat moet ik vertrekken? Marike waar eet ik? Marike waar kan ik me omkleden? Marike heb je m’n petje gezien? Marike waar is sleutel 64? Mijn vraag is “Marike wanneer is jouw emmertje vol?” Marike bedankt voor al de regelzaken, je beschikbaarheid en het trouble shooten tijdens het weekend!! Op naar de rivier. Nein, halt! De jaarlijkse groepsfoto was nog niet gemaakt. Fotograaf Erzel was effectief en snel met de hele fruitmand. Helaas misten we Rianne en Karen, die lagen uit te buiken aan de oever van de rivier. De zes boten lagen aan wal. Mit richtige commando’s werden we pootjebadend de boot in geloodst door Werner. Voor degenen die van natuur houden, en dat doen de meeste roeiers, een mooie tocht door ‘t groen. Tegen het eind kwam de schutsluis. Werner had een kort lijntje met de sluiswachter waardoor we zonder wachttijd de sluis in konden. Er stond nogal wat publiek en wij dachten dat het 

ook Irissen waren. Maar nee het waren zondagsrijders en -lopers. Gelukkig kwamen later Monique en George nog. Heel fijn toch nog vertrouwde gezichten. Om de tijd te verdrijven werden meezingers opgezet. Wij maar gillen naar Ron dat we het nummer “Leef” wilden, want zo voelden het. Prachtige akoestiek in zo’n sluis. Maar misschien waren we niet de juiste personen om dit te beoordelen. Na 4 á 5 meter gedaald te zijn, werden we bevrijd. Nog heerlijk een laatste stukje geroeid. Ruim een uur voor de bus aangekomen. Dat zegt niets over onze roeikwaliteiten, maar veel meer over hoe goed het programma in elkaar zat. Het leek op Deutsche gründligkeit. Dennis had nog een afscheidsspeech voorbereid voor der Werner en nogmaals een uitnodiging om ook bij ons te komen rudern. Bedankt Dennis voor de contacten met de roeiverenigingen het uitzetten van de tocht. De bus in, de bus uit, bagage opgehaald, de bus in en lief uitgezwaaid door Kor en Caroline. En de terugreis angefangen. 

Echt iedereen bedankt voor het sportieve en gezellige Lustrumweekend!